Την 1η Ιουνίου 1991 (κι ενώ έχουν προηγηθεί πάνω από 3 χρόνια μετά την πρώτη επαφή) γίνομαι Μέλος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Κάθε άνθρωπος έχει συγκεκριμένες επετειακές ημερομηνίες στην ζωή του, στις οποίες δίνει ξεχωριστό χαρακτήρα. Ημερομηνίες που συνήθως συνδέονται με γενέθλια, ονομαστική εορτή, αισθηματικής φύσεως καταστάσεις κλπ. Σ’ ότι αφορά τον υπογράφοντα την στήλη, ο Ιούνιος (και ειδικότερα η 1η Ιουνίου) αποτελεί μια σημαντική Κοσμοθεωρητική και Βιοθεωρητική, προσωπική επέτειος πολλαπλού χαρακτήρα, την οποία και θα επεξηγήσω.
Την 1η Ιουνίου 1991 (κι ενώ έχουν προηγηθεί πάνω από 3 χρόνια μετά την πρώτη επαφή) γίνομαι Μέλος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε η ξεχωριστή παρότρυνση και η ξεκάθαρη ειλικρίνεια που είχα από έναν Αληθινό Σύντροφο και Φίλο, τον Κώστα Χ., ο οποίος διέλυσε και τις τελευταίες “αμφιβολίες” ή “αναστολές” που θα μπορούσα να είχα.
Μόλις είχα “απολυθεί” από την θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό, και εκείνη την στιγμή ξεκινούσε μια νέα θητεία πολύ πιο σοβαρή, στιβαρή, εποικοδομητική, επικίνδυνη, εμπεριστατωμένη, με ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές και με τις ανάλογες χαρές και λύπες. 20 χρόνια μετά, μακριά από μικροαστικά χόμπι, νεανικό ενθουσιασμό, ευκαιριακή ενασχόληση θεωρώ πως παραμένω ενεργός στο στρατόπεδο αυτό και θέλω να πιστεύω πως εφόσον εξαρτάται αποκλειστικά από Εμένα, την Θέληση μου και την Εσωτερική Δύναμη της Ψυχής μου, αυτή η θητεία έχει ακόμη πολύ μεγάλο δρόμο.
Ανάμεσα στ’ άλλα καθήκοντα και ασχολίες, ως Χρυσαυγίτης, είχα (και συνεχίζω να έχω) την αρθρογραφία στην ομώνυμη εφημερίδα μας, όσο και στ’ άλλα έντυπα του Κινήματος. Σ’ ότι αφορά την εφημερίδα (η οποία ξεκίνησε στις 10 Ιανουαρίου 1993) για 4 περίπου χρόνια έγραφα σε σταθερή, αλλά όχι μόνιμη βάση. Τότε ήταν που ο Αρχηγός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, Νίκος Μιχαλολιάκος, μου έκανε την Τιμή να μου αναθέσει την επιμέλεια και την συγγραφή μιας μόνιμης στήλης, η οποία είχε τον τίτλο “ΜΕΤΩΠΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ”. Την 6η Ιουνίου 1997 το “ΜΕΤΩΠΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ” παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην εφημερίδα, με ένα κείμενο το οποίο είχε γραφεί και παραδοθεί την 1η Ιουνίου… Η στήλη αυτή θα διατηρηθεί μέχρι την 1η Ιουνίου 2001, όπου θα αλλάξει ονομασία και θα μετονομαστεί “ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΤΣΑΛΙΟΥ”.
Σήμερα που κυκλοφορεί η εφημερίδα είναι 1η Ιουνίου 2011 και γι’ αυτό όπως έγραψα και στην αρχή αυτή η επετειακή αναφορά στην ημερομηνία 1η Ιουνίου έχει πολλαπλό χαρακτήρα. 20 χρόνια Χρυσαυγίτης, 14 χρόνια μόνιμης αρθρογραφίας και 10 χρόνια για “ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΤΣΑΛΙΟΥ”, μια στήλη με την οποία έχω δεθεί μ’ ένα μοναδικό τρόπο που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα με λόγια. Αυτή η συνεχής παρουσία της 1ης Ιουνίου σ’ όλες τις σημαντικές, για εμένα, ημερομηνίες, ως Χρυσαυγίτη, σίγουρα μοιάζει ως “συμπτωματική” στον οποιοδήποτε. Ίσως να είναι κι έτσι. Προσωπικά, όμως, ποτέ δεν πίστεψα στις “συμπτώσεις”. Πιστεύω πως η Θεία Πρόνοια, πότε για Καλό και πότε για Κακό, είναι που καθορίζει την κάθε είδους ενασχόληση μας, τις πάσης φύσεως γνωριμίες μας, την Στάση μας απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις και πολύ περισσότερο σε Σύμβολα, Αρχές και Αξίες διαχρονικές τις οποίες ανάλογα με το τι αληθινά πρεσβεύουμε και τι πραγματικά πιστεύουμε στα βάθη της Ψυχής μας προσπαθούμε να Υπερασπιστούμε (και όχι να “υπηρετήσουμε” με την δουλική υπαλληλίστικη θλιβερή νοοτροπία των μίζερων καιρών μας) με κάθε τίμημα. Και επειδή η διατήρηση κάποιων πολύτιμων αγαθών, ειδικότερα όταν πρόκειται για μη υλικά αγαθά, είναι πολύ πιο δύσκολη από την απόκτηση τους, πρέπει να συνεχίσω να είμαι σε εγρήγορση και σε κατάσταση επιφυλακής.
Οφείλω να τονίσω ότι δεν παριστάνω ούτε τον “καμπόσο”, ούτε τον “ξερόλα”, ούτε τον “αφ’ υψηλού” κριτή των πάντων, ούτε οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Είμαι απλά ο Γιώργος, που κάποιοι με γνωρίζουν και προσωπικά, και άλλοι μόνο από τα γραπτά μου, και δεν φιλοδοξώ να γίνω ούτε “δικαστής”, ούτε “ιεροεξεταστής”. Μιλώ σταράτα σαν ένας Χρυσαυγίτης, με τα προσωπικά του προτερήματα και ελαττώματα και γνωρίζω πολύ καλά πως και για τον εαυτό μου ο καλύτερος και δικαιότερος Κριτής θα είναι ο Χρόνος. Εκεί θα φανεί εάν εννοώ όσα υποστηρίζω τόσα χρόνια. Αν είμαι Αληθινός και όχι κάλπικος, Ουσιαστικός και όχι κενός, Έντιμος και όχι άτιμος, Πιστός και όχι αποστάτης. Ο Σαίξπηρ, πολύ σωστά, είχε πει: “Αυτός που έχει φωνή λιονταριού και ψυχή λαγού, τι άλλο μπορεί να είναι παρά τέρας;”. Κατά καιρούς έχω γνωρίσει κάποια τέτοια “τέρατα” και γι’ αυτό γνωρίζω πολύ καλά πως ότι γράφουμε, ότι δηλώνουμε, ότι πράττουμε μπορεί άνετα να μας γυρίσει “μπούμερανγκ”, αν είμαστε απλώς αστοί φαφλατάδες και έχουμε επιφανειακή (όσο και επιδερμική) επαφή με το όλο αντικείμενο.
Ο Χρόνος, αυτός ο Μέγας Ηγέτης και Κριτής τα βλέπει όλα και τα ξεσκεπάζει εξίσου όλα. Καμμία πονηρή πλάνη, κανένας επιτήδειος πολυλογάς, κανένας αδίστακτος απατεώνας, καμμιά άδεια ψυχή δεν αντέχει στον χρόνο γι’ αυτό άλλωστε ακριβώς και αποτελεί τον Μεγάλο Προστάτη και Συνοδοιπόρο των Αληθινών Ιδεολόγων. Ο Θεός Χρόνος! Έχοντας, λοιπόν, Όνειρα από Σίδερο και Καρδιά από Ατσάλι οι Πραγματικοί Γνώστες του Αληθινού Μυστικού του Ατσαλιού δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε και κανέναν! Αλίμονο σ’ αυτούς που κοροϊδεύουν ασύστολα και ξεδιάντροπα τους γύρω τους και πολύ περισσότερο τον ίδιο τους τον εαυτό… Σίγουρα θα πρέπει να (ξανά;) δουν το ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ και διαχρονικά ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ κινηματογραφικό Έπος “Κόναν ο Βάρβαρος” του Νιτσεϊκού Τζόν Μίλιους (ταινία φυσικά από την οποία εμπνεύστηκα τον τίτλο, όπως άλλωστε και το “secret of steel” των Μεγάλων Μουσικών Ανδρών Πολεμιστών MANOWAR) και ειδικότερα τον διάλογο του Κόναν με τον ενσαρκωτή του κακού Ταλ Σαντούμ. Ίσως τότε καταλάβουν πως ταλαιπωρούν άδικα τον εαυτό τους προσπαθώντας μάταια να γίνουν κάτι για το οποίο γενετικά δεν είναι φτιαγμένοι. Γιατί μπορεί να “ανήκουν” στα πτηνά και τα δύο άλλη, όμως, ιδιότητα και αποστολή έχει ο Αετός και άλλη η κότα…
Με την Πίστη στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, στον εαυτό μου, το Πεπρωμένο και την Αθάνατη Ιδεολογία μας συνεχίζω να εξακοντίζω την πρόκληση μου στ’ αστέρια. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου